pochylając się przed zmarłymi, kwiecień 2010

[…] W ten sposób śmierć zabiera nas
z powrotem do praźródła, z którego życie wypływa i do którego powraca.

Praźródło trwa dla nas tak długo,
jak długo żyjemy. W nim ma ostoję wszystko, co jest dla nas w życiu
możliwe
i  co się w naszym życiu dzieje, a co
potem przemija. Kto na powrót zanurza się w praźródle, ten niczego nie
może stracić.
Kto żyje dłużej niż inni, ten nie odnosi większej korzyści. Tak więc
ten, kto
żyje zakorzeniony jest w praźródle, jest jednią z początkiem i z końcem.
Tworzy
tę jednię z tymi, którzy byli, z tymi, którzy są, i z tymi, którzy
przyjdą. Rzeczy
minione i przyszłe skupiają się w jego życiu, tak jak spoczywają i
trwają
skupione w praźródle.

Czytaj dalej „pochylając się przed zmarłymi, kwiecień 2010” →

o rozstaniu w związku

Nasze związki partnerskie istnieją w ruchu. Utrzymanie i rozwijanie związku w kochającej się parze jest
jednym z najwspanialszych a jednocześnie najbardziej wymagających ludzkich
przedsięwzięć.

Zawsze warto budować i utrzymywać układ mający potencjał
rozwoju. Czytaj dalej „o rozstaniu w związku” →

my kobiety… 8 marca 2010

Z sympatią patrzę
na rozmaite święta.

Nawet
jeśli rozbawiają czy żenują przywołując na pamięć goździk i rajstopy – i tak je
lubię. Za to, że pozwalają się zatrzymać i popatrzeć wyraźniej.

Święto
Kobiet.

Ja
jestem kobietą.

My
jesteśmy kobietami – mówię do innych kobiet.

Dobrze
jest ugościć się we własnej kobiecości. Poczuć się w niej jak w przyjaznym,
przestronnym domu, gdzie lekko się oddycha, z radością patrzy na to, co
wokół.

Kiedy nasza kobiecość
staje się dla nas przyjazna?

Czytaj dalej „my kobiety… 8 marca 2010” →

na ten Nowy Rok…

Każdy Nowy Rok zachęca nas do patrzenia w przyszłość.
Nowe perspektywy, nowe plany, marzenia i postanowienia.

Wizja jasnej i kolorowej przyszłości ma wejść na miejsce
starej historii, nad którą często wolelibyśmy zawiesić zasłonę milczenia. „W
tym roku już na pewno to zrealizuję…”, „koniec z ….”,  „nadszedł czas aby
zmienić…” . Czytaj dalej „na ten Nowy Rok…” →

jak pocieszyć dziecko małe i duże

Dziecko się przewróciło, kolega sypnął
piaskiem w oczy, użądliła pszczoła. Boli i łzy same  lecą. Dziecko
biegnie tam, gdzie bezpiecznie czyli do mamy. Mama reaguje jak umie
najlepiej.

Gdy mama powie „co za wstrętna pszczoła”, „nie baw się z takimi
niegrzecznymi dziećmi”, dziecko wie, że świat jest zły i niebezpieczny.
Ono samo jest co prawda w porządku, ale samotne jak owca wśród wilków. Im
bardziej samotne tym łatwiej z czasem będzie innych oskarżać o wszystko
co złe. Czytaj dalej „jak pocieszyć dziecko małe i duże” →

wiosenne łapanie, wiosenne puszczanie…

Budzące się życie zachęca by brać je pełnymi garściami; wystawiać głowę do słońca, biec przed siebie po zieleniejącym lesie, cieszyć się życiem i miłością. Jak zatrzymać promienie słońca? W czym zamknąć zapach wiosny? Tulipan rozkwita i po kilku dniach zrzuca płatki.

„Rzeczywista radość
życia przychodzi poprzez porzucenie i puszczenie pozycji, których
ostatecznie nie sposób utrzymać. Kto potrafi coś puścić, zyskuje
więcej. Puszczenie jest ceną jaką się płaci za dojrzałość i mądrość.”

Willigis Jäger „Tu i teraz. Myśli na każdy dzień”, Czytaj dalej „wiosenne łapanie, wiosenne puszczanie…” →

święto kobiet

Początek marca to czas kobiet. Czas na przebudzenie, wyjście spod śniegu i rozpoznanie „kim jestem”? jaką  tego roku rozkwitam barwą? Jaki mam zapach? W jakim kierunku będę rosnąć?

Starożytne kobiety w
pierwszym tygodniu marca (miesiąca bądź męskiego, bo poświęconego
Marsowi) obchodziły Matronalia – świętowały swoją kobiecość, płodność,
macierzyństwo, zanosiły kwiaty do świątyni Junony. Czytaj dalej „święto kobiet” →

święto miłości – 14 luty

14 luty; ledwie zgasły lampki na choinkach, już wokół pełno czerwonych serduszek. Środek zimy, do naszego słowiańskiego święta miłości, czyli Nocy Kupały jeszcze ho, ho…

Ponoć
klimat się ociepla, więc za chwile będzie podobnie jak we Włoszech,
gdzie w III w. mieszkał święty Walenty. W starożytnym Rzymie 14 luty
był dobrym dniem do cieszenia się nadchodzącą wiosną – tego dnia
świętowano Luperkalia, czyli zbliżające się przebudzenie, zarówno
przyrody, jak i natury ludzkiej… Żeby w przyrodzie nic nie ginęło
kościół przejął w 900 r. pogański zwyczaj, nadając patronat nad świętem
przyrzeczeń miłosnych świętemu Walentemu. Zasłużył na to poprzez
sprzyjanie miłości, ponoć błogosławił związki między pogańskimi
legionistami a młodymi kobietami chrześcijankami, co jeśli jest prawdą,
to jednocześnie piękną kartą tolerancji w historii kościoła. Dodatkowo
los chciał – jak podaje legenda, – że właśnie 14 lutego zginął śmiercią
męczeńską.  Historia kołem się toczy, a co było, to ukryć się nie da.
14 luty bardziej dziś pogański niż chrześcijański, choć do pierwotnej
naturalności mu daleko… sprytnie zagarnia go potężna religia
komercji… Czytaj dalej „święto miłości – 14 luty” →

prezenty – Boże Narodzenie

Zimą
obdarowujemy się hojnie, tak jakbyśmy chcieli przekonać naturę, że mimo
jej uśpienia my tętnimy życiem. Póki dajemy i bierzemy – żyjemy. Może
nie przypadkowo angielskie „present” znaczy zarówno ”być obecnym”, jak
i ”podarunek”.  Zapraszam w zimowej aurze do chwili zadumy nad dawaniem
i braniem. Czytaj dalej „prezenty – Boże Narodzenie” →

ustawienie… i co dalej?

To,
co wydarza się w ustawieniu jest zwykle ważnym doświadczeniem w naszym
życiu, wgląd którego doznajemy porusza naszą głęboką strunę
emocjonalno-duchową.

Jaką
zająć wobec tego wydarzenia postawę? Jak traktować je, by działało
właściwie?  Jak umiejętnie wkomponować w codzienność naszego życia?

Ufać obrazowi z ustawienia, a jednocześnie odpowiedzi szukać nieustannie w sobie… Czytaj dalej „ustawienie… i co dalej?” →